Door de outback naar Alice springs

Na een paar dagen voorbereiding vertrokken we dan eindelijk richting het red centre. We hadden er zin in, want het is daar lekker warm, maar ook het landschap is hier heel anders is dan dat we tot nu toe tijdens onze hele reis hebben gezien. Veel mensen verklaren ons voor gek, want het is zo'n lange reis. Eerst ruim 1500 km naar Alice springs en dan nog eens 1500 km omhoog richting Darwin. Het is veel rijden, maar het is het ons zeker waard. 

De eerste stop was Flinders range. Echt een heel mooi park, met de wilpena pound en hoge zandduinen. Nu zag ik dan ook het voordeel in van onze 4x4 auto, want we konden gemakkelijk de  bergweggetjes en onverharde wegen op. Eindelijk niet meer jaloers op de mensen in een minivan.

Toen we het park uitreden werd het oppeens wel heel erg verlaten. Niemand meer op de weg, dorpjes met maar een paar inwoners en af en toe een roadhouse. In deze roadhouses verkopen ze alleen maar benzine en het andere broodnodige voor de dubbele prijs. Na een nachtje slapen in zo'n gehucht, begonnen we aan onze volgende etappe, 450 km over een onverharde weg. In het begin stuiterde over de weg, dus we moesten onze banden iets leeg laten lopen en dat hielp zeker. De weg was zo afgelegen, de laatste 170 km zijn we niemand meer tegen gekomen. Behalve een koe, die stond ons midden op de weg aan te gapen. Geen idee waar die vandaan kwam. 

Het grootste nadeel van de outback zijn de vliegen, deze zijn echt verschrikkelijk. Het zijn er veel en ze komen op je mond, neus, ogen en oren af. Toen wij onze eerste auto kochten kregen we van de vorige reizigers er een paar vliegennetjes bij die je om je hoofd kan doen. Wij hebben er hard om gelachen en ik dacht dit zet ik nooit op mijn hoofd. Maarja af en toe is het ook wel heel fijn om vliegvrij naar buiten te kunnen, en Ruben durft al helemaal niet meer naar buiten zonder een net over zijn hoofd. Gelukkig zijn ze na zonsondergang verdwenen.  

Na de lange verlaten weg was het fijn om weer een beetje stad te hebben in coober pedy. Dit staat bekend om zijn opal. Vroeger en nu nog steeds wordt er naar dit spul gezocht. De meeste mensen leven hier in dugouts, een ondergrondse woning. Wij hebben ook een nachtje ondergronds gekampeerd, echt super fijn. Want overdag is het koel, savonds is het nog lekker warm en misschien wel het allerbelangrijkste er komen geen vliegen binnen. Als we terugkomen in Nederland zouden we ook wel ondergronds willen wonen, je hoeft geen stroom te betalen en als je meer ruimte nodig hebt graaf je gewoon een kamer bij. Naja dat zal in Nederland wel anders werken.

De volgende stop was uluru, de grote rode berg in het midden van Australie. Onderweg hiernaartoe kwamen we veel roadtrains tegen. Dit zijn vrachtwagens met wel 3 tot 6 trailers, langer dan 53,5 m. Gelukkig rijden wij ongeveer dezelfde snelheid als de trucks dus ik heb ze maar een paar keer in hoeven te halen.  
Uluru was leuk om te zien, maar eigenlijk vonden we kings canyon mooier. Hier hebben 6 km over de canyon gewandeld, waarbij je de canyon in kon kijken.

Hierna zijn we door aboriginol land naar de mcdonnald ranges gereden. Echt een heel mooi gebied. We hebben hier gezwommen door een canyon, water was ijskoud maar leuk. S avonds sliepen we op een mooie kampeerplek dichtbij het water. Ruben was het eerst niet echt mee eens want het was los zand, dus hij wist niet of er weer met onze wielen uit zouden komen. En jammer genoeg had hij weer gelijk want de volgende ochtend zaten we vast. Een achterwiel en de uitlaat waren helemaal begraven in het zand. Ondertussen kwamen er wel mensen voorbij rijden met een twee keer zo grote 4x4 maar die durfde het ook niet aan om ons eruit te trekken. Toen hebben we het zelf maar weer opgelost. Eerst de banden met de schep uitgegraven, toen de krik onder het wiel gezet, het gat gevuld met stenen en voor de andere wielen hout gelegd en toen lukt het eindelijk. Nu weten we tenminste dat we goede spullen hebben om ons weer vrij te krijgen.

Hierna was het nog maar een uurtje rijden naar Alice springs. Dit vonden wij maar een hele rare stad. Het lijkt hier alsof alle aboriginals in een stad zijn gepropt. Nou ben ik echt niet racistisch  maar dit ziet er precies zo uit als dat tv programma Groeten uit de rimboe. Mensen die echt nog veel op apen lijken zijn zonder enige vorm van integratie in een stad gepropt. Ze werken niet en zitten de hele dag in groepjes onder een boom en hebben drankproblemen. Ons werd ook verteld om niet s avonds over straat te lopen want het is nogal onrustig met vechtpartijen etc.

Wat wel heel leuk was is de berg die we zijn gaan beklimmen. Het was een klim van ongeveer een uur het laatste stuk was ook echt rotsklimmen. Eenmaal boven aangekomen hadden we echt prachtig uitzicht en waren we toch wel heel trots.