Melbourne richting Adelaide

De great ocean road is een van de redenen dat we een auto hebben gekocht. Het is een populaire roadtrip  300 km vanaf Melbourne richting Adelaide. Het is een lange kronkelweg langs de kust en ooit gebruikt om soldaten te vervoeren de tweede wereldoorlog.  

Eigenlijk kan je de route opdelen in drie delen, daarom hebben we er ook maar drie dagen over gedaan. Het eerste deel kom je vooral langs surfstranden. Eigenlijk zou je in Australie wel moeten leren surfen maar ik ben niet zo gek op water. Als ik al een paar spatjes in mijn gezicht krijg, ben ik de weg kwijt. Maar kijken is ook leuk, vooral omdat het echt mega golven zijn en je dit in Nederland niet te zien krijgt. 

Het volgende deel is een national park met veel bos en hier leven koala's in het wild. Langs de weg hebben we er een paar gezien, maar ook tijdens het eten koken klom er eentje de boom in. Hardstikke leuke beesten, maar eigenlijk zijn ze de hele dag stoned door het eten van de eucalyptusbladeren. Ook hebben we geleerd dat het meerendeel van australie bomen gewoon in de brand wil vliegen, want hier zijn ze voor gemaakt. De bomen hebben een soort vloeistof op de bast en door een brand kunnen ze zich voortplanten/ worden hun zaadjes verspreid. Dus we hebben wel weer gemerkt dat echt alles in Australie gevaarlijk is zelfs de bomen.

Het laatste deel van de road was port cambell national park. Dit is een kustlijn van sandstone, en door de zee zijn er stukken van de kust afgebrokkeld en er vormen ontstaan. Je hebt hier de twaalf apostelen en de londen bridge. Wij vonden die figuren niet zo heel interessant maar de kustlijn met alle verschillende kleuren/zandlagen was erg mooi.

In de avond hadden we een erg gezellige kampeerplek. Leuke mensen leren kennen, een megagroot kampvuur gebouwd en moonshine wodka gedronken.

Er werd ons verteld dat we absoluut naar de Grampians moesten gaan, want dat zou een geweldig national park zijn. Ook omdat ze de beste gratis warme douche hebben van heel Australie.
Dus volgende morgen vertrokken we richting de Grampians. En het klopt, het is een geweldig park. Het heeft mooie uitzichtpunten over de bergen. Het mooiste is dat je veel van de bergen gewoon met de auto op kan rijden en dan alleen maar de laatste 2/3 km hoeft te lopen. Eigenlijk staat het park bekend om de pinnacles, maar wij vonden Mount William nog mooier, vooral omdat  niet zoveel mensen in de weg liepen. 

Op de terugweg scheelde het maar een paar centimeter of we hadden een emu, een soort struisvogel, aangereden met 100 km p/u. Die beesten zijn zo dom, ze zien je aankomen en blijven stilstaan, maar op het moment dat je langsrijdt beginnen ze weer te rennen. Kangaroes doen precies hetzelfde, echt levensgevaarlijk, en je auto gaat ervan kapot.

Vanuit het national park was het nog zo'n 600 km richting Adelaide. Via de kust hebben we dit binnen drie dagen gereden. Voordat we in de stad aankwamen zijn we nog even langs het Duitse plaatsje Hanhdorf geweest, hier lijkt het net alsof je of je in Oosterijk  bent beland. Je kan hier braadworsten en aardappelpuree eten, koekoeksklokken kopen en grote pullen met bier drinken. Tot slot zijn we nog even langs mount Lofty gereden, dit gaf echt prachtig uitzicht over Adelaide. 

In Adelaide sliepen we weer een paar nachten bij iemand in huis via Airbnb. Dit keer in een echte manscave, hele huis volgebouwd met actionfiguren en andere verzamelingen. Ook had hij een playstation, dus Ruben heeft zich hier zeker niet verveeld. 

Adelaide wordt wel een stad genoemd maar eigenlijk stelt het city center niet veel voor, geen hoge gebouwen en rustig op straat. Eigenlijk hadden we het wel snel gezien.  We hebben nog wel een leuke avond gehad met de mensen die we eerder hebben leren kennen. 

Eigenlijk hebben we ons in Adelaide vooral voorbereid op onze grote trip richting Alice springs in de outback. Omdat we hier lange afstanden gaan rijden door verlaten stukken hebben we meer spullen voor de auto ingeslagen. Ook hebben we wat spullen gekocht om onze auto weer los te krijgen als we vast zitten met de wielen en een emergency beacon gehuurd. Als we dan echt in nood zitten, hoeven we alleen maar op de knop te drukken en worden we gered. Laten we maar niet hopen dat we dat nodig hebben.