Rosanne

Vanuit het zuiden van Thailand gingen we met de nachtbus naar Bangkok. Van tevoren zagen we hier erg tegenop want anders dan in de rest van Azie heeft Thailand geen bussen waarbij je plat ligt maar zijn het gewone stoelen. Blijkbaar waren het hele ruime stoelen en hebben we een prima nacht gehad.

We hadden een leuk guesthouse dichtbij Khao san road. Khao san road is het backpackers/toeristendeel in Bangkok, overal etenstentjes en veel barretjes waar je buckets en biertorens kan bestellen. Ook word je de hele avond achtervolgd door mannetjes die een ploppend geluid maken en vragen of je naar een pingpongshow wilt. Dit is zeker geen tafeltenniswedstrijd en misschien wel het smerigte wat ik ooit heb gehoord. Er lopen veel ladyboys rond en dit is echt lastig om te zien. Regelmatig kwam er een van de jongens met een geschokt gezicht terug van de wc omdat er een 'meisje' in de pisbak naast hem stond te plassen.

Toen we net in Bangkok aankwamen hebben we een erg leuke avond gehad met mensen die we al eerder in Thailand en Vietnam hadden ontmoet. Iets te laat geworden en met een klein katertje opgestaan maar dat maakte niet meer uit want we gingen Cheyenne, ons vriendinnetje uit NL, ophalen van het vliegveld. Uiteindelijk stonden we daar al een uur te vroeg in spanning op haar te wachten, maar daar kwam ze eindelijk aan. Heel erg leuk maar ook ontzettend vreemd om weer iemand te zien na 5 maanden. We hebben weer even bij kunnen kletsen en ze had spullen voor ons meegenomen uit NL, dus het voelde net als sinterklaas. Nieuwe slippers voor Ruub die hij tijdens de full moon party was verloren en stroopwafels en drop.
Je merkte wel meteen hoe erg wij gewend zijn aan ons leventje hier in Azie. Chey vond alles leuk:'kijk een roze taxi of zie al die huisjes langs het spoor.' Daar kijken wij echt niet meer van op, ook staat zij nog te gillen als ze de straat moet oversteken en lopen wij overal doorheen.

Eerste dagje rondgewandeld in het toeristendeel van de stad. Langs het paleis gelopen en marktjes en Wat pho bezocht. Wat pho is de grote liggende gouden boeddha met een tempelcomplex eromheen. Het staat bomvol met boeddhas, erg indrukwekkend. 'S avonds zijn we op stap geweest met nog een paar jongens en Chey meteen kennis laten maken met de Thaise buckets, die ze niet snel meer zal vergeten.

Volgende dag was het chinees nieuwjaar, hier hadden we veel van verwacht maar viel tegen. Daar aangekomen een bomvolle straat met allemaal etenskraampjes. Af en toe kwam er een optocht langs met een dansende draak en aan het einde van de dans werd er tussen alle mensen in knalvuurwerk afgestoken. Maar het was druk, konden weinig zien en het dansje duurde er ook maar even dus we waren snel uitgekeken.

We hadden wel gehoord dat er rond middernacht vuurwerk zou zijn. Dus wij zijn speciaal naar een brug gegaan, daar gewacht en ondertussen potjes kaart gespeeld. Ook stonden ook een paar locals op de brug, dus wij vroegen of zij daar ook stonden om vuurwerk te kijken, natuurlijk zeiden zij 'ja'. Toen was het opeens kwart over 12 en nog geen vuurwerk. Wij terug naar de locals blijkt dat ze niet eens wisten wat vuurwerk was en dat we daar dus voor niets hebben gestaan.

Volgende ochtend naar de ambassade van Myanmar. In Bangkok hebben wij ons zo vaak vergist in de afstanden en hoelang je erover doet. Zo moet je van Khoa san road er al ruim een uur voor uittrekken om naar het stadscentrum te komen. Het verkeer staat altijd vast, er zijn maar twee metrolijnen, de 'snelste' manier van transport is de boot. Dit is ook niet erg comfortabel, meestal overvol en met zeer vriendelijk personeel dat maar blijft schreeuwen.
De ambassade was ook druk, er waren nog zo'n 45 wachtende voor ons, maar ze werkte snel door en we konden na 1,5 uur ons visum aanvragen. We moesten nog wel twee dagen wachten om dit op te halen, dus dat betekende dat we nog even in Bangkok moesten blijven.
Op de terugweg hebben we het Jim Thompson house bezocht. Een architect die in de Thaise zijdeindustrie op de kaart heeft gezet. Het was een mooi teakhouten huis met hele oude en leuke kunst.

Omdat we toch nog in Bangkok moesten blijven zijn we een dagje naar Ayutthaya geweest. Hier zijn allemaal ruines van tempels te zien, maar na een paar dagen Angkor wat was dit voor ons niet meer zo bijzonder.
Chey wilde nog graag naar een floating market. Dus wij fietsjes gehuurd en over de snelweg naar de markt gefietst. Blijkbaar een echte toeristenattractie waar we entree moesten betalen om uberhaupt de markt op te komen. Wij waren net aan het bedenken of we dat gingen doen toen we de olifanten zagen staan waar de toeristen ritjes op maken. De olifanten zagen er niet zo goed uit en Chey ging dat nog even goed bekijken en moest er maar van huilen. Naja haar maar even laten bijkomen en toen maar zonder de markt weer terug gegaan naar de ruines.

Voordat we het busje instapte naar Bangkok kochte Chey en Ruub nog even een kipspiesje. Ruben gaf mij een stukje groente van zijn spiesje, maar dit bleek een groene peper te zijn. Precies op hetzelfde moment stopte Chey ook de peper in haar mond en daar stonden we dan met zn tweeen te springen en te vloeken terwijl de tranen over me wangen rolde. En ondertussen heeft Ruben ons natuurlijk heel hard uit staan lachen. 

Nadat we ons visa hadden opgehaald vertrokken we naar Kanchanaburi. Vanuit hier zijn we op de scooter naar de hellfirepas gereden, een deel van de birmaspoorlijn. Het was een lange weg van wel 90 km en onderweg wilde Chey ook even proberen te rijden. Het rechte stuk ging goed tot dat we een bocht maakte naar het tankstation en bam daar lag ze midden op de weg. Ik snel van de scooter afgesprongen, haar er onder uitgetrokken en naar het tankstation toe geduwd. Daar kwamen al Thaise vrouwtjes aangerend met een EHBO kist en hebben, toen ze weer een beetje was bijgekomen van de schrik, haar schaafwonden netjes verzorgd. Gelukkig viel het erg mee, alleen blauwe plekken en schaafwonden. Gelukkig was het dit keer een oude scooter dus de verhuurder heeft er niets van gemerkt. 
De hellfirepas was zeer indrukwekkend. Dit deel van de birmaspoorlijn is dwars door de rotsen heen gehakt. De spoorlijn is in de 2de WO gebouwd in opdracht van de Japanners. Meer dan de helft van de gevangenen die aan de spoorlijn hebben gewerkt heeft het niet overleefd, waaronder heel veel Westerse. Wij vonden het al zwaar om daar te lopen met die temperaturen, laat staan om daar 17 uur per dag rotsen te staan hakken. 

Op de terugweg nog een stop gemaakt bij een waterval, die erg mooi zou zijn maar zo goed als droog stond. Bovenin kwam nog wat water naar beneden dus we liepen daarheen om de laatste druppels op te vangen. Het was ook een beetje glibberig, dus toen we naar beneden wilde gaan glee Chey uit en gleed een paar meter op haar kont naar beneden. Ruben heeft haar met zijn ingehouden lach weer van de grond afgetrokken. Daarna zijn we maar snel terug gegaan om nog meer ongelukken te voorkomen.

De volgende dag was het tijd om naar Myanmar te gaan. Waarschijnlijk door de stress en het andere eten had Chey erg veel problemen met haar buik, maar we moesten gaan want ons visa liep af. Gelukkig zijn we daar goed aangekomen en hebben we eerst eens uitgerust totdat iedereen zich weer beter voelde.