Kuala lumpur en de Mae hong son loop

Ondertussen zijn we alweer een aantal dagen in Thailand, maar we hebben nog niks verteld over Kuala Lumpur dus laten we daar maar mee beginnen.

Kuala lumpur is eigenlijk een westerse stad, veel hoge gebouwen, multicultureel, overal shoppingmalls en de meeste mensen hebben het hier zeker niet slecht. Vooral in het zakencentrum rijden de duurste auto's rond en zijn de merkwinkels te vinden. De beroemdste torens zijn de patrones towers, het kantoor van de oliemaatschappij.

Eerste paar dagen verbleven hier dicht in de buurt. Eindelijk zaten we in een echt hotel met een warme douche, zacht bed, wifi die werkt en filmkanaal. Dat kwam ook goed uit want we voelde ons allebei niet lekker. We zijn nog wel naar de lichtshow geweest voor de patrones tower en dat was zeker de moeite waard.

De dagen daarna verbleven in chinatown. Daar was een marktje met allerlei zelfgemaakte spullen. Ook durfde we het eindelijk aan om naar de kapper te gaan. S avonds zijn we naar de helibar geweest, een bar op een heliplatform met uitzicht over de hele stad. Ook bleek er in een van de shoppingmalls een schaatsbaan te zijn. Het was erg leuk om dat juist hier te kunnen doen, maar de meeste maleisiers kunnen niet schaatsen dus glijden alle kanten op. Ook stond er in de supermarkt een weegschaal en Ruben blijkt al 10 kilo te zijn afgevallen, wat wel heel erg positief is!!

Zondag zijn we naar Chiang Mai gevlogen. We moesten weer rennen om op tijd bij de gate te zijn, want we hadden ons een beetje vergist in de afstand. Maar gelukkig zijn ze hier niet zo stipt met de tijden.

Thailand is wel weer een stukje relaxter, het eten is beter, alles is goedkoper en veel meer andere backpackers. In Maleisie miste we onze scooters, dus in Thailand zijn we maar meteen aan een roadtrip begonnen, de Mae hong son loop. De route is ruim 600 km lang door het noordwesten van Thailand langs de grens van Myamar. Je kan het in 4 dagen doen maar wij doen overal lang over dus we hebben hier 10 dagen voor uitgetrokken. We hebben onze grote backpacks achtergelaten en de belangrijkste spullen in onze rugzak gestopt en dat paste!! De wegen zijn onderhouden en rustig en de omgeving is echt prachtig. Volgens Ruben lijkt het hier op Frankrijk, dus eigenlijk hadden we helemaal niet zo ver weg hoeven gaan.

De eerste dag kwamen we langs het hoogste punt van Thailand, wat niet echt een succes was. Het regende, was koud (maar 10 graden) en toen we eindelijk bibberend op de berg aankwamen was alles bewolkt dus geen uitzicht. Toch nog maar snel een foto gemaakt met bord waarop staat dat we wel op 2500 meter hoogte waren.

Gisteren zijn we bij onze tweede stop aangekomen mae sariang, we hebben al ruim 250 km afgelegd. Het enige lastige hier is dat de dorpjes afgelegen liggen en er nauwelijks engels wordt gesproken. Ook heeft de thaise bevolking een heel ander schrift waar wij echt niets van snappen.
Vooral eten bestellen is lastig, dus het is altijd een verassing wat je te eten krijgt. We moeten hier wel altijd zeggen dat we geen spicy eten willen hebben, anders is het zo ongelooflijk heet.

Omdat de locals hier zo slecht engels kunnen zijn wij maar eens begonnen met thais te leren, wat nog wel even duurt aangezien dit niet onze sterkste kant is. Het schrift laten we maar zitten maar de uitspraken staan wel op internet. Ons eerste zinnetje kennen we al, mai tohn phet maak
Ik wil geen pittig eten.